W pracy zajęto się oceną przydatności metod numerycznych do analizy stateczności skarp i zboczy. Przeprowadzono krytyczną ocenę stosowanych dotychczas metod analizy stateczności. Dokonano wielu porównań klasycznych metod równowagi granicznej i numerycznej metody redukcji wytrzymałości na ścinanie. Stwierdzono dużą zgodność wyników obliczeń w wypadku skarp o prostej geometrii i budowie geologicznej. Wykazano również, że klasyczna metoda redukcji wytrzymałości na ścinanie jest nieprzydatna do analizy stateczności skomplikowanych zespołów skarp, umożliwia ona bowiem tylko identyfikację jednej powierzchni poślizgu, w odniesieniu do której uzyskuje się najniższą wartość wskaźnika stateczności. Wykalibrowano modele numeryczne dotyczące wybranych przypadków skarp pod względem parametrów odkształceniowych, tak aby wartości przemieszczeń zmierzonych w terenie odpowiadały wartościom obliczonym. Po kalibracji wykonano obliczenia numeryczne, stopniowo redukując parametry wytrzymałościowe aż do osiągnięcia utraty stateczności zbocza. Pozwoliło to na określenie progowych (krytycznych) wartości przemieszczeń, będących nieuchronnym zwiastunem inicjacji procesów utraty stateczności zbocza. Opisano także nową, oryginalną metodę umożliwiającą pełną analizę stateczności zboczy – tzw. Zmodyfikowaną Metodę Redukcji Wytrzymałości na Ścinanie. W porównaniu z metodami równowagi granicznej, zmodyfikowana metoda redukcji wytrzymałości na ścinanie umożliwia uwzględnienie wielu istotnych czynników wpływających na warunki stateczności oraz eliminuje wiele wątpliwych założeń. Szczególnie dotyczy to zboczy o skomplikowanej budowie geologicznej, na których powierzchnia poślizgu zdeterminowana jest naturalnymi cechami strukturalnymi górotworu. Za pomocą tej metody wykonano wiele cykli obliczeniowych, rozwiązując liczne skomplikowane zagadnienia geotechniczne. Przedstawiono również przykłady zastosowania numerycznego modelowania trójwymiarowego do analizy stateczności skarp i zboczy. Analiza procesów osuwiskowych wykazuje bowiem, że w wielu przypadkach wyjaśnienie ich przyczyn za pomocą klasycznych obliczeń dwuwymiarowych jest niemożliwe. Konieczna jest budowa przestrzennych modeli numerycznych, które pozwalają na w miarę wierne odtworzenie budowy geologicznej i geometrii rozpatrywanego zbocza. Na przykładzie wielu analiz trójwymiarowych pokazano, że rozbieżności pomiędzy obliczeniami i metodami równowagi granicznej a metodą redukcji wytrzymałości na ścinanie są dość wyraźne. Zamieszczone w pracy wyniki badań w tej dziedzinie są bardzo obiecujące i można sądzić, że w nieodległej przyszłości modelowanie przestrzenne znajdzie powszechne zastosowanie, szczególnie w warunkach skomplikowanej budowy geologicznej i tektoniki