Polskie parki kaligraficzne stanowią bardzo liczną, ale mało znaną grupę realizacji, uznawaną za ukoronowanie stylu naturalistycznego. Setki zrealizowanych na przełomie XIX i XX wieku polskich dworskich parków kaligraficznych prezentowały - widoczną zarówno na ich planach, jak i w rzeczywistości - jednolitość form i podobieństwo stosowanych rozwiązań kompozycyjnych. Charakterystyczne, płynne narysy ścieżek oraz brzegów strumienia i stawu były wyeksponowane na tle wielkich trawników. Taki układ linii – wywołujący skojarzenia z polskim pismem kaligraficznym, uznawanym nawet za kanon piękna – był głównym wyróżnikiem tego stylu. Drzewa podkreślały skrzyżowania ścieżek oraz granice założeń, równocześnie tworząc wieloplanowe wnętrza. Projektując omawiane parki, polscy planiści z powodzeniem starali się łączyć kilka dominujących tendencji. W dużej mierze wzorowali sie na wzorcach i rozwiązaniach europejskiej sztuki ogrodowej, zważając przy tym na zapisy licznych dzieł polskich, dotyczących w szczególności polskich realiów, obyczajów i specyfiki krajobrazu. Równocześnie wpisywali się w coraz mocniejszy nurt poszukiwania „pierwiastka polskości” we wszelkich dziedzinach sztuki. W parkach kaligraficznych wznoszono różnego rodzaju rezydencje – od niewielkich dworów do dużych pałaców – w zależności od zamożności i upodobań właściciela czy architekta, a nie od wymagań stylu otaczających je parków.