Wielokamerowe dookólne systemy wizyjne pozwalają rejestrować przestrzeń sprawniej i efektywniej niż osobne sensory wizyjne. Takie urządzenia stają się obecnie coraz powszechniejsze ze względu na szersze możliwości publikowania nagrań 360° (przeglądarki panoramiczne 360°, okulary VR). Niektóre z nich znajdują też zastosowanie w fotogrametrii, głównie w systemach mobilnego kartowania. Panoramy i wideopanoramy rejestrowane przez dookólne systemy wizyjne służą w głównej mierze jako podkład wizualny do danych ze skaningu laserowego (np. Leica Pegasus: Two, Topcon IP-S3). Systemy te są bardzo drogie, a jednym ze sposobów na obniżenie ich kosztu może być rezygnacja z aktywnego skanowania na rzecz wykorzystania do celów pomiarowych obrazów panoramicznych. Upraszcza to system mobilny, jednak może mieć negatywne konsekwencje dla dokładności i kompletności opracowywanych produktów. Najczęściej nie wykorzystuje się jedynie oddzielnych obrazów składowych, lecz tworzone są "ułomne" panoramy sferyczne, które w tej pracy nazywane są panoramami imersyjnymi. Obrazy składowe są rzutowane na powierzchnię sfery i wyświetlane jako panoramy sferyczne o wspólnym środku rzutów. Powoduje to powstawanie na tych panoramach błędów, które wpływają na dokładność opracowań fotogrametrycznych, co jest tematem tej pracy. Niniejsza monografia przedstawia badania pozwalające na poszerzenie wiedzy na temat wideo imersyjnego i jego zastosowania do pomiarów fotogrametrycznych. W szczególności położono nacisk na wpływ użycia obrazów imersyjnych w dostępnym oprogramowaniu fotogrametrycznym wykorzystującym model sferyczny na dokładność takich pomiarów.